Afgelopen weekend heb ik doorgebracht in een klooster in Brabant. Ik ben niet gelovig, maar kan mij wel, grotendeels, vinden in de normen en waarden van het katholieke geloof. Een collega-coach organiseerde dit weekend. Een mooie uitdaging om eens te ervaren wat zo’n plek met mij zou doen.
Stilte
De mensen die mij kennen, weten dat stilte nu niet direct een woord is wat bij mij past. Ik praat graag en veel ?. In dit klooster is stilte een belangrijk iets. Niet omdat je niet mag praten. Wel om volgens de zusters, zo dichter bij God te kunnen zijn. En dat de woorden die je wel uitspreekt er echt toe doen. De maaltijden verliepen bijvoorbeeld altijd in stilte. En als het nodig was, werd er wel gewoon gesproken. De stilte op zich was niet het uitgangspunt. Als niet-gelovige merkte ik dat ik meer bij mezelf kon blijven op die momenten. Het gaf rust in mijn hoofd. Een heel fijn gevoel. Ik ben over het algemeen altijd heel druk met allerlei gedachten en ideeën.
Rituelen en routines
In het klooster waar ik was leven zeventien zusters met elkaar. De jongste begin 30, de oudste in de 80. Gezamenlijk zorgen zij ervoor dat alle taken gedaan worden. Alles verloopt volgens vaste patronen. Dat geeft houvast. De vijf diensten op een dag vormen de basis. Daarom heen wordt er gegeten, gewerkt en ontspannen. Elke dag, elke week verloopt op dezelfde manier. Jaar in, jaar uit. Dat zorgt voor rust en duidelijkheid. Waar ik de eerste dag nog onrustig zat te wiebelen op de kerkbank, zat ik gisteren heel ontspannen. Het komt als het komt, alles op zijn tijd.
Vertaling naar het gezin
Als gezin leef je ook met elkaar samen. Er zijn ook taken die gedaan moeten worden. In het leven buiten het klooster verloopt echter niet elke dag hetzelfde. Al hoewel er iedere dag terugkerende zaken zijn, zoals het opstaan, de maaltijden en het naar bed gaan. Het kan helpen om deze momenten eens te bekijken. Waar ben ik tevreden over? Wat loopt lekker? En waar zou ik wel verandering in willen? Je kunt dan met met elkaar hierover in gesprek gaan. Om zo bijvoorbeeld te ontdekken wat de kinderen ervan vinden, waar zij behoefte aan hebben. Op die manier kun je samen wellicht nieuwe routines ontwikkelen, waar iedereen zich prettig(er) bij voelt. Overigens was het advies van de zusters wel om de maaltijden binnen het gezin juist niet in stilte te houden. Deze hebben een andere functie in het ‘gewone’ leven. Dit zijn vaak juist de momenten waarop iedereen even samen zit en zijn verhaal van die dag kan delen.
Zonder oordeel en emotieloos
Ik ontdekte dit weekend dat ik een niet-kloppend oordeel had over de nonnen. Ik was in de veronderstelling dat zij zo ‘verlicht’ leefden dat zij vast zonder oordeel en zonder veel emoties door het leven gingen. Het tegendeel is waar. Het blijken ook gewoon mensen te zijn ?
In gesprek gaven meerdere zusters aan dat zij vaak te kampen hebben met oordelen over zichzelf en de ander. En dat er onderling wel eens ‘mot’ is en dat dit emoties met zich meebrengt. Logisch ook als je bedenkt dat je jarenlang met zeventien vrouwen samenleeft, die allemaal verschillend zijn. Op het moment dat ze die emoties ervaren en zich hier rot bij voelen, wenden ze zich tot God in hun gebeden. En laten ze het verder aan Hem over hoe nu verder.
Accepteren
Het aan God overlaten past niet bij mij. Wat ik wel probeer is mijn emoties er te laten zijn, op een passende manier te uiten, te accepteren en vervolgens los te laten. Hoe het dan verder loopt zie ik wel. Ik vertrouw daarbij niet op God. Maar wel op iets wat ik nog niet echt een naam kan geven. Het leven, het universum? Ik ben ervan overtuigd dat dingen niet voor niets gebeuren. Ook vervelende zaken niet. Later blijkt het altijd wel ergens goed voor te zijn geweest. En dat vind ik wel een prettige gedachte.
Terug naar het echte leven
Mijn ervaringen van afgelopen weekend neem ik mee als mens, als moeder en als coach. Rust en stilte kunnen echt heel prettig zijn en zorgen voor rust in jezelf. Het zelf actief verminderen van prikkels, bijvoorbeeld door het wegleggen van de telefoon, kan hierbij helpen. Verder wil ik graag nog beter worden in het accepteren van wat is en alles er gewoon kunnen laten zijn. Alles heeft een reden. Ook al begrijpen we die niet altijd direct. En tot slot heb ik ontdekt dat het perfecte leven niet bestaat. Zelfs als je iedere dag vijf keer per dag bidt en helemaal volgens Gods regels leeft zullen emoties, onvervulde behoeften en oordelen blijven bestaan. En eigenlijk is dat misschien wel perfect.. Anders wordt het leven mij veel te saai;)