Geen groot feest…

Vandaag is het geen groot feest

15 januari is voor mij een bijzondere datum. Al sinds 1948. De dag dat mijn moeder geboren werd in Rotterdam-Zuid. Op haar geboortekaartje stond iets in de trant van; ‘Nog verdrietig om het overlijden van mijn man en onze vader, toch blij met de geboorte van onze dochter’. Tijdens de zwangerschap is mijn opa namelijk plotseling overleden. En dus stond mijn oma er ineens alleen voor met 3 kinderen en een baby, net na de oorlog. Een heftige start van het leven voor mijn moeder.

Systemisch kijken

De laatste jaren werk ik steeds meer systemisch, wat betekent dat ik niet alleen naar (gedrag van) het kind of de ouder zelf kijk, maar ook naar de systemen erom heen.  Onder andere de invloed van de situatie waarin onze (voor)ouders leefden en alles wat zij meemaakten, oefent ook nu (onbewust) nog invloed uit op veel zaken in ons dagelijks leven. Het harde werken bijvoorbeeld, ‘niet piepen en gewoon doorgaan’ zat er flink ingebakken bij mij. Op het moment dat ik mij daar bewust van werd, kon ik daar iets mee. Het zo laten of het anders gaan doen. Ik koos voor het laatste…

Geboorte in Kaart

Kort geleden ben ik gestart met de opleiding Geboorte in Kaart. Waarbij de visie is dat alles wat er tijdens de conceptie, zwangerschap, bevalling en eerste levensjaren gebeurt, invloed heeft op hoe kinderen (en volwassenen) in het leven staan. Tijdens deze opleiding realiseerde ik mij pas, dat deze heftige start van mijn moeder ook direct fysiek iets met mij te maken heeft. Iets van mij was toen namelijk al aanwezig. Dat klinkt een beetje vaag, maar bij meisjes zijn alle eicellen al in aanleg aanwezig. De eicel waaruit ik ben voortgekomen, was er dus al op 15 januari 1948.

Dubbel feest!

Precies 31 jaar na de geboorte van mijn moeder, op 15 januari 1979, werd ik geboren. Als cadeautje voor haar verjaardag. Op een hele koude dag, in een hele strenge winter met veel sneeuw en ijs. Samen jarig zijn vond ik als kind al heel bijzonder en fijn en dat gevoel is altijd gebleven.
Dit jaar echter ben ik voor het eerst in 42 jaar alleen jarig. Ruim 4 maanden geleden is mijn moeder helaas overleden. Ze was pas 72 en mijn familie en ik hadden haar nog veel langer bij ons willen houden. Zelf had ze nog graag overgrootoma willen worden, schreef ze een tijdje geleden in het vriendenboekje van mijn dochter…

Missie

Emoties daar kon mijn moeder nooit zoveel mee. ‘Doe niet zo gek, niet huilen!’. Ze was hard voor zichzelf, een echte doorzetter en altijd optimistisch. Dat gaf ze door in de opvoeding. Terugkijkend naar de start van haar leven kan ik dat nu goed plaatsen. Dit heeft er bij mij uiteindelijk voor gezorgd dat ik van emoties mijn levenswerk heb gemaakt. Mijn missie. Wat (hoe kan het ook anders..) op 15 januari 2015 resulteerde in het starten van mijn eigen praktijk. Waar ik 6 jaar later, nog elke dag dankbaar voor ben. Dit werk is voor mij echt een feestje!

Géén feestje

Helaas dit jaar op 15 januari dus geen feestje. Niet vanwege Corona, maar omdat ik (en mijn familie) deze dag mijn moeder nog iets meer mis(sen). Tegelijkertijd ben ik zeer dankbaar voor alle jaren dat we wél samen onze verjaardag hebben mogen vieren. Voor het feit dat ze altijd achter mij, en alles wat ik deed, stond. En dat ik mede dankzij haar op dit mooie pad terecht ben gekomen. Fysiek is ze er helaas niet meer, maar in gedachten staat ze nog steeds altijd achter mij. En dat is een heel fijn idee!