Al twee dagen heb ik niets meer van mijn zoon vernomen. Normaal gesproken ben ik altijd thuis na schooltijd of anders appt of belt mijn zoon als hij thuiskomt. Ik weet eigenlijk altijd wel wat hij aan het doen is en met wie. Nu dus al twee dagen niet. Tot ik zojuist in de brievenbus deze kaart vond. Hij is op Ameland!
Afscheid basisschool
Ruim 15 jaar heb ik als leerkracht, maar de langste tijd als intern begeleidster, in het basisonderwijs gewerkt. Op verschillende scholen. Al die scholen gingen met groep 8 op kamp. Minimaal een paar dagen. Iets wat de andere groepen niet doen. Mooi voor het groepsproces, afscheid nemen na al die jaren samen bij elkaar in de klas te hebben doorgebracht. Nog één keer samen mooie herinneringen maken.
Klaar voor kamp?
In die jaren heb ik leerlingen gezien, die nog snel moesten oefenen met fietsen. Als je met de hele groep op de fiets gaat, is het wel fijn als je enigszins ervaring hebt op de fiets. Er waren ouders die bezwaar hadden omdat jongens en meisjes samen op kamp gingen. Kinderen die alleen overdag kwamen, omdat het slapen te veel gevraagd was. Kamp vraagt van iedereen weer wat anders…
Vaardigheden oefenen
Van alle kinderen vraagt het echter dat ze meerdere dagen in een groep kunnen functioneren. Letterlijk dag en nacht samen zijn. Ze oefenen daarmee hun sociale vaardigheden. Hoe kom ik op voor mijn eigen behoeften en hoe doe ik dat op de juiste manier? Maar ook het respecteren van de grenzen van de andere kinderen. Hoe ga je daar mee om?
Zelfstandigheid
Vooraf pakken ouders samen met de kinderen de tas in. Voldoende schone onderbroeken en sokken mee. Al weet iedere ouder dat de meeste ongedragen weer terugkomen. Kinderen zijn deze dagen zelf verantwoordelijk voor hun spullen, kiezen zelf welke kleding ze dragen bij welk weer. Ze sjouwen hun eigen koffers (de meiden net iets grotere dan de jongens) en moeten zorgen dat alles ook weer mee terugkomt naar huis. Er wordt dus best wat van ze verwacht.
Kamp voor de ouders!
Dat kinderen dit allemaal leren in zo’n week, dat wist ik allemaal wel als professional. Maar waar ik deze week pas achter kom, is dat het kamp eigenlijk helemaal niet voor de kinderen is. Of nou ja, een beetje misschien… Maar het kamp is er vooral voor de ouders! Die er straks aan moeten geloven dat hun kind toch echt vertrekt van die kleine, veilige basisschool. Dat ze niet meer weten wat hun kind de hele dag uitspookt en met wie. Dat betekent echt loslaten en vertrouwen hebben. En dat kunnen ze in de kampweek vast even oefenen. Geen telefoon mee, geen berichtjes, geen contact. Met gelukkig wel de geruststellende gedachte dat de leerkrachten van het kind er nu nog gewoon bij zijn. Onze lievelingetjes worden dus echt nog wel in de gaten gehouden. Alleen die schone onderbroek… tja, daar zal geen leerkracht opletten vermoed ik ?