Ik heb een drukke tijd achter de rug. ‘Wie niet?’ hoor ik je denken. En dat is helemaal waar. Daar zou ik dan ook graag vanaf willen; dat het normaal is dat je druk, te druk of nog drukker bent. Het is ondertussen standaard geworden, om dit als antwoord te geven. En het voelt waarschijnlijk nog wel drukker, wanneer je zelf iedere keer zegt dat je druk bent. Maar laat ik het anders zeggen, ik had afgelopen periode best wat activiteiten in mijn agenda staan, zowel voor werk als privé. Waaronder een aantal workshops en trainingen over emoties bij kinderen.
Emoties bij kinderen of volwassenen
Deze workshops zijn gericht op ouders en professionals, om op die manier kinderen te helpen beter om te leren gaan met emoties en ze te helpen luisteren naar hun gevoel. Ik merk echter dat deze bijeenkomsten steeds minder over kinderen gaan, maar voornamelijk over volwassenen en waar zij zelf allemaal tegenaan lopen. Iedereen weet wel dat emoties belangrijk zijn, iedereen roept altijd dat je naar je gevoel mag luisteren, maar om dit ook daadwerkelijk uit te voeren is zo lastig. En daar lopen dan vooral ook de volwassenen tegenaan. Ja, juist die volwassenen, die altijd maar druk, druk zijn en nergens tijd voor hebben?
Luisteren naar je lijf
Ik benoem altijd hoe belangrijk het is naar je lijf te luisteren tijdens mijn workshops en trainingen. Je lijf geeft signalen af. Met emoties bijvoorbeeld. Waarbij je lijf met fijne emoties (blijdschap, dankbaarheid) je vertelt dat je behoeften vervuld zijn. Bijvoorbeeld je behoefte aan rust, beweging of contact met familie. Met minder fijne emoties zoals bijvoorbeeld boosheid of verdriet geeft je lijf aan dat een behoefte niet is vervuld. Bijvoorbeeld de behoefte om gehoord te worden, aan vrijheid, om zelf te mogen beslissing of de behoefte om te rouwen, stil te staan. Wanneer de emoties hun verhaal niet duidelijk genoeg vertellen, komen er nog duidelijker signalen vanuit het lijf. Hoofdpijn, buikpijn, vermoeidheid, een kort lontje. Alles stelt jouw lijf in het werk om jou iets duidelijk te maken, wat je zelf niet ziet, of meer waarschijnlijk (nog) niet wil zien.
Het goede voorbeeld geven
In theorie kan ik deze zaken allemaal haarfijn uitleggen. Ook bij andere mensen leg ik vrij eenvoudig de vinger op de zere plek. Maar voor mezelf… Tja, dat is toch net een ander verhaal. Ken je die uitdrukking; ‘Bij de loodgieter lekt het ook’? Dus merkte ik de afgelopen tijd dat ik steeds meer geïrriteerd begon te raken, mopperde op de kinderen, moe was, slecht sliep en weinig energie overhield. En wat doe je dan? Juist… je gaat door! Want er MOET zoveel en dat kan je toch echt niet zomaar afzeggen. Behalve dan wanneer je echt goed ziek bent dan hè?!
Nee zeggen
Een paar weken geleden zag ik zo op tegen een weekend, waarin ik naast werk ook meerdere familie-activiteiten had, dat ik in tranen uitbarstte bij het vooruitzicht. Ik was al weken bezig om alles steeds weer georganiseerd te krijgen en het lukte me gewoon niet meer om het los te laten. En ineens kreeg ik zomaar een brainwave… Wat als ik nu eens iets zou afzeggen? Zo bijzonder hè?! Dat je ineens zo’n fantastische ingeving krijgt, waar je anders echt niet op zou komen? Direct meldde ik bij mijn partner dat ik niet mee zou gaan naar een feestje. Ik begon direct allemaal argumenten aan te dragen om mijn beslissing kracht bij te zetten. Daarop keek hij me aan en zei heel nuchter; ‘Je hoeft mij niet te overtuigen hoor, prima toch?’ Uhm ja.. En toen na het feestje bleek dat hij me niet had afgemeld en dat ook niemand had gevraagd waarom ik er niet was, was ik helemaal stomverbaasd… Zo makkelijk kan het dus zijn!
Bewustwording is de eerste stap
Nu zou ik weer een stem in mijn hoofd kunnen horen dat het toch echt niet kan, dat juist ik dit zou moeten kunnen (voor de mensen die bekend zijn met de innerlijke familie; een fijn oordeel van de innerlijke man). Maar dan zou ik mezelf weer gaan verwijten en daar ga ik me niet beter van voelen. En dus bekijk ik het van de positieve kant; bewustwording is de eerste stap! Er naar gaan handelen is de tweede stap. Maar als ik oefen word ik steeds beter (ook dit leer ik de kinderen altijd). Dus heb ik twee weken geleden nog iets afgezegd, zonder problemen. En heb ik vorige week vrijdag heerlijk in mijn eentje zitten genieten in de Theetuin, met een taartje en mijn e-reader. Toen ik thuiskwam was het huis nog steeds vies, de boodschappen nog niet gedaan, maar ik had een heerlijke middag gehad en kon er weer tegenaan!