Vakantie = rozengeur en maneschijn?

De vakantie is alweer even ten einde. Helaas, zeg ik dit jaar. De afgelopen jaren was ik na zes weken vakantie vaak hard toe aan rust en structuur in huis. Waar ik dan meestal een week later weer spijt van had… Maar deze keer niet. Hoewel ik dit aan het begin van de vakantie niet had zien aankomen.

Rustig vertrekken?

De vakantie begon na een drukke periode qua werk, met een nog drukkere laatste week met het afscheid van mijn zoon van de basisschool. Musical, eindfeest, afscheid hier en daar. Emoties ‘all over the place’. Direct de ochtend na het eindfeest hebben we de caravan ingepakt en zijn we vertrokken voor het jaarlijkse weekend kamperen met de vrienden. Daar vandaan direct door naar Oostenrijk met het gezin.

Tijd om te landen

Heel ontspannen was dat niet die eerste week. Iedereen moest behoorlijk bijkomen van alle festiviteiten. En dat bijkomen ging gepaard met behoorlijk gemopper en gezeur aan alle kanten. Herken je dat? Dat iedereen zijn draai moet vinden en moet landen? Dat vakantie gezellig en ontspannen MOET zijn, maar dat dit op sommige dagen echt ver te zoeken was? Ik hoor er namelijk heel veel mensen over.

Van structuur naar vrijheid

Het is ook wel te verklaren. Wij zijn als mensen echte gewoontedieren. Alles gebeurt op een bepaalde manier. Mijn man en ik zijn allebei super gestructureerd. Daarmee houden we alles op de rit (denken we…). Als je dan ineens vakantie hebt, valt die structuur weg. De omgeving is anders, de mensen zijn anders. Het was bijna 40 graden, wat ook niet bevorderlijk is voor mijn gemoedstoestand. We “moesten gewoon” echt weer leren ontspannen en loslaten. Soms gaat dan vanzelf en soms duurt dat wat langer.

Overal hetzelfde

We zagen het ook bij andere nieuwe mensen op de camping. In het begin zijn ouders streng en mopperen ze veel. Dit wordt langzaamaan steeds minder; ouders én kinderen worden steeds relaxter. Onze buurvrouw op de camping had hier eveneens last van. Zelfs zo erg dat mijn kinderen zeiden ‘Zo! Die moeder moppert echt veel op haar kinderen!’. Ergens voelde dit als een compliment voor mij dat ik blijkbaar veel minder mopper. Maar meer nog zag ik deze buurvrouw als een spiegel, behoorlijk confronterend voor mij. Waar ik me vervolgens druk om ging maken, mij nog slechter voelde en nog meer ging mopperen.

Naar huis!?

Op een gegeven moment was de sfeer bij ons zó niet gezellig dat ik serieus heb voorgesteld om eerder terug naar huis te gaan. Gelukkig veranderde het alsnog naar een heuse, ontspannen vakantiestemming. En hebben we de laatste week heerlijk kunnen genieten met zijn vieren.

Thuis vermaken

Het voordeel (of nadeel) wanneer je direct vertrekt bij de start van de schoolvakantie, is dat je bij thuiskomst nog ruim 3 weken over hebt. Daar was ik wel wat onzeker over. Geheel niet terecht zo bleek, want we vonden al snel een ritme. Ik heb de eerste week het hele huis opgeruimd en heel veel weggegeven en weggegooid. De kinderen vermaakten zich met spelletjes, Playmobile en soms iets teveel met T.V. en andere digitale middelen. De laatste twee weken hebben we nog lekker genoten op de camping  bij oma, het zwembad en veel over en weer spelen, eten en slapen met vriendjes en vriendinnetjes. En natuurlijk de Heksenketel met huttenbouwen als afsluitende week. Waarbij ik zelfs nog tijd, zin en energie over had om twee ochtend mee te helpen met het knutselen.

De moraal van dit verhaal

Je vraagt je misschien af waarom ik al deze persoonlijke dingen deel? Veel mensen denken dat het bij mij (omdat ik ervoor geleerd heb) altijd heel goed verloopt. Soms is dat zo en dan ben ik best blij en trots. Heel vaak ook niet. En dan maak ik mijzelf verwijten, vind mezelf een slechte moeder, word verdrietig en boos, voel me dan nog slechter en wordt het nog minder gezellig. Kortom, dat werkt niet. ‘Normale ouders’ zetten deze verhalen meestal niet op Facebook en praten er liever niet over. In die leuke familievlogs, die mijn dochter kijkt, zie je alleen maar gelukkige gezinnen, waarvan de kinderen heel veel nieuw speelgoed krijgen en elke dag naar het pretpark lijken te gaan.

Goed voornemen

En dus heb ik een goed voornemen. Ik wil dit jaar nog wat vaker gaan schrijven over mijn leven. Ik ga er geen familieblog van maken, daar is mijn gezin niet zo’n voorstander van. Maar ik zal jullie wel kennis laten maken met mijn innerlijke familie. Het model waar ik ook in mijn coaching en trainingen mee werk en dat zoveel inzicht geeft in hoe wij als mens in elkaar zitten.

Dit is nu allemaal mijn bedoeling. Ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar ik maak in de vakantie altijd mooie plannen, waar ik mij zeker aan ga houden! Alleen vergeet ik dat helaas vaak na verloop van tijd dan weer. We zullen zien…